'Jij mij helpen met batterijen!'
De man - aan zijn tongval te horen Turks en zwaar in de olie - heeft onder één arm een oude draagbare radio geklemd en met zijn andere arm staat hij druk te gebaren.
'Hier, jij kijken welke ik heb nodig!'
Bijna dreig ik gestrekt te gaan van de alcoholdamp die hij uitwasemt, dus snel onderwerp ik het overjarige apparaat aan een grondige inspectie.
De man peutert drie euro uit zijn half vergane broek en ik geef hem de goedkoopste batterijen.
'Nee, jij doen, ik dakloos en beetje ziek.' Zijn bloeddoorlopen ogen staan lodderig en boven zijn grijze baard vormt zich een pruillip.
Dakloos wil per definitie niet direct zeggen gehandicapt, maar (een beetje ziek) volstaat voor hulp wat mij betreft. Hoewel zijn grijns doet vermoeden dat hij met (een beetje ziek) een zware kater omschrijft, prop ik de batterijen in het smoezelige antiek. Alle knoppen die nog wél op het apparaat aanwezig zijn, worden door hem in willekeurige volgorde ingedrukt.
Het blijft pijnlijk stil ... maar dan krijgt zijn benevelde brein een helder moment en draait hij de volumeknop open. De herrie is oorverdovend. 'Allah Akbar!' schreeuwt hij luidkeels en gooit zijn armen in de lucht. Ik schrik me rot en even ben ik bang dat ik in mijn onbenul een bom geactiveerd heb. Gelukkig danst hij met brede grijns en het apparaat voor zijn buik de winkel uit, om buiten het wonder aan zijn dakloze kameraden te tonen.
Zijn belegen radio maakte nog heel even de buurt onveilig, tot de goedkope batterijen 'Allah zei dank' het loodje legden.
Ingrid Punt augustus 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten