donderdag 7 juli 2016

Service


Service

Dhr. van Dalen vreest een zelfmoord,
hij en zijn molen draaien door, zijn 
schreeuw om hulp blijft onbeantwoord,
men zet hem op 't verkeerde spoor.

'Wie heeft dit nummer aanbevolen?
ach draait hij door? dat is niet fijn,
maar heus meneer, voor deze molen
moet u bij iemand anders zijn.'

Zo wordt hij telkens doorverbonden,
'meneer van Dalen, één moment,'
met een kluitje in het riet gezonden,
als een verdwaalde consument.

Verdraaid, hij laat zich niet meer sturen
steeds van het kastje naar de muur, 
dit mag écht niet veel langer duren,
die molen was godsgruwelijk duur!

'Wij zullen alles terug betalen.'
gelukkig, o wat is hij blij,
'ach nee helaas ... meneer van Dalen,
uw jaar garantie is voorbij.'

Puntje juli 2016

woensdag 18 mei 2016

Krankjorum


Krankjorum

'Het is stil in mijn hoofd.'
'Stil?'
'Ja stil ... doodstil, ik kan een speld horen vallen. Niet te harden zo stil.
We moesten maar 's een pilletje proberen zei mijn dokter laatst. Doktoren zijn gek op pilletjes. Alles wat maar enigszins afwijkt, moet een pilletje. Vaak is het middel erger dan de kwaal.' 

'Helpt muziek niet?' ik wijs naar het koptelefoontje dat hij even daarvoor op de toonbank heeft gelegd.'
'Ach, het maakt het wel eventjes dragelijk, maar dan mis ik toch mijn eigen achtergrondkoortje en de gezelligheid. We hadden altijd zo'n lol met zijn allen.
Nu begrijp ik wat ze bedoelen met het empthy nest syndroom.

Wat maakt het nou uit als ik in me eigen sta te lullen en te lachen?Iedereen met een mobieltje doet tegenwoordig toch hetzelfde? Ik was mijn tijd gewoon ver vooruit zeg maar. Of je nou wel of niet krankjorum bent, geen mens ziet nog het verschil. 

'Weet je wat het ergste is? 
Er komt ook niks meer uit mijn handen. Schilderen, schrijven, componeren ... niks meer. Als een zombie zit ik op de bank met een kerkhof in mijn hoofd in plaats van een speeltuin. Ja, het is stil ... eenzaam en kleurloos. Hij zucht, 'ik mis mijn stemmen, het waren verdorie wel mijn beste vrienden. Zo hoeft het leven voor mij echt niet meer.' 

'Ach joh, ze zijn heus niet weg, ze liggen gewoon te slapen. 
'Zou je denken?'
'Ja joh, die pil houdt ze lekker onder zeil. Ik ben natuurlijk geen dokter, maar je zegt net zelf al, het middel is vaak erger dan de kwaal. 

Na een paar weken zie ik hem weer.
'En?' Vraag ik.
Zijn ogen lichten op en zijn duim gaat omhoog. 'Ze zijn weer thuis!' 

Puntje mei 2016

woensdag 28 oktober 2015

Jeuk


Jeuk

'Heb je nog van die rugkrabbertjes? je weet wel, die van een euro.'
Ik rommel wat in de één euro-stelling en weet de laatste er uit te vissen. 
'O, gelukkig kind, want ik sterf van de jeuk.' 

Klanten vertellen je soms de meest intieme dingen. Enge kwaaltjes vallen ook in die categorie. Dikke enkels, loopneuzen, wandelende nieren. Van vrouwenkwaaltjes tot schimmelinfecties, het hele scala aan menselijke ongemakken zijn het kassablok al meer dan eens gepasseerd. Ik knik dus maar vriendelijk en probeer interesse mijnerzijds te omzeilen.Maar ze geeft zich niet snel gewonnen. 

'Ach, ik krijg overal uitslag van, als kind al. Ik mocht niks, geen chocola, geen bananen, pinda's ... vreselijk.' 
'Goh,' weet ik meelevend uit te brengen, in de hoop hiermee het gesprek tot een goed einde te hebben gebracht. Maar niets is minder waar. 

'Weet je waar ik ook niet tegen kan?' 
Ik heb geen flauw idee en wil dit graag zo houden, maar ze komt nu pas goed op gang. 
'Wasverzachter, wasmiddel met een luchtje en shampoo ... moet je 's kijken!'
Ze duwt een grijze lok van haar voorhoofd en een rode schilferige huid glimt me tegemoet.   
'Goh,' val ik in herhaling en voel een onbedwingbare jeuk opkomen. 
'Ja, vreselijk!' Ze stroopt haar mouw op en een landkaart met rode schilferige plekken wordt zichtbaar. 
'Ik word soms stapelgek, kan jij je dat voorstellen?' 
Ja, dat kan ik me heel goed voorstellen, terwijl ik de neiging tot krabben probeer te onderdrukken. 

'Maar gelukkig heeft u nu een lekker krabbertje.' probeer ik met een dooddoener. Ze trapt erin, betaald en loopt de winkel uit. Opgelucht maak ik van de gelegenheid gebruik om mezelf eens even lekker te schurken. Niet alleen gapen werkt aanstekelijk realiseer ik me ineens.
Jammer dat de rugkrabbertjes op zijn.

Puntje oktober 2015

donderdag 22 oktober 2015

Dramaqueen



Dramaqueen


'Doe mij effe een tassie van je mop.'
Als ik hem - een boomlange vent- een tasje geef, kijkt hij getergd. 
'Nou vooruit, effe doorbijten, je bent toch geen mietje!'

Omdat ik geen idee heb tegen wie hij het heeft, kijk ik hem vragend aan. Had ik dat maar niet gedaan, want nu gaat hij helemaal los. 

'Zucht, kreun, steun!' 
'O jee, scheelt er iets aan?' vraag ik oprecht geschrokken.
'Scooter-ongeluk!'
 Zijn pijn lijkt -als door een wonder- vergeten als hij stoer naar de grote witte pleister op zijn knie wijst.
'Zo, dat ziet er niet uit.'
Waarmee ik eigenlijk zijn zwaar behaarde bleke benen in korte broek bedoel. Vreemd ook, aangezien de temperatuur buiten aan het vriespunt grenst.

Maar mijn afgrijzen schijnt hem te bevallen, want nu hinkt hij zwaar kreunend en zuchtend langs de balie heen en weer. 
'Mafkees, stel je niet zo aan, homo, loop toch 's gewoon man.' roept hij met verbeten gezicht naar zichzelf. Daarbij houdt hij een schuin oog op mij gericht.

'Kijk eens!' hij duwt zijn geschaafde elleboog onder mijn neus.
'Zo ... niet gebroken hoop ik?'
'Nee, het valt wel mee hoor, het ziet er erger uit dan het is, ik ben geen wijf!'
'En je hoofd?' 
'Nee, alleen mijn knie en elleboog ... zucht, kreun, steun!'

Hij sluit zijn ogen, en het geluid dat zijn mond ontsnapt doet toch het ergste vrezen. 
'Gaat het écht wel?' 
Als een stervende zwaan werpt hij zich ineens op de balie, om daar voor dood te blijven liggen. 
Net als ik om wil roepen met de vraag of er een dokter in de zaal is, springt hij overeind. Onder het scanderen van diverse krachttermen hinkt hij de winkel uit.

Nee ... hij was niet op zijn hoofd gevallen.

Puntje oktober 2015


donderdag 15 oktober 2015

Elektrisch





Electrisch


'Sorry, maar de lampolie is nog niet binnen gekomen.' verontschuldig ik mezelf. 

De beste man is deze week al zeker drie keer voor niets langs gefietst.

'O, dat geeft niks, want ik heb een nieuwe fiets.'
'Joh!'
'Ja, een elektrische,' vervolgt hij vol trots. 
'Ik fiets nu iedereen voorbij, fluitje van een cent.'
Hij wijst naar buiten en ik bewonder zijn nieuwe aanwinst.
'Zo, dat is een mooie ... je hebt er  toch wel een goed slot op?'
'Ja hoor.'
'Elektrisch ... ook fijn als je wind tegen hebt.' knik ik begripvol.
'Nou nee hoor.'
'Of een brug op moet?' probeer ik nogmaals.
'Nou nee.'
'En ... we worden er niet jonger op, zeg nou zelf?' vervolg ik ten overvloede. 
'Nee, dat is het ook niet'
'Nee?'
'Nee ... ik heb gewoon een pesthekel aan fietsen.' 

Puntje oktober 2015



donderdag 3 september 2015

Pap



Pap

'Wat is dat?' 
'Dat is een luchtverfrisser en hij is er in vier verschillende geuren.'
'O, zullen we er ééntje meenemen pap? ... Pap?!!!'
(Pap) haar man en blijkbaar stokdoof, blijft stoicijns voor zich uit kijken.

'Hij hoort me niet, hij is doof,' bevestigt ze mijn vermoeden.
'Ja, ik denk dat ik er één meeneem voor op de gang pap ... PAP!'
Pap reageert nog steeds niet.

De buren koken met knoflook.' vertrouwt de vrouw van pap me toe en trekt haar neus op. 'Het zijn van die buitenlanders. Stinken, dat het doet.'

'Knoflook ... lekker toch?' probeer ik, maar wat de boer niet kent dat vreet ie niet en wil dat duidelijk ook niet ruiken. 'Knoflook, brrrr!' roept pap ineens als door een bij gestoken en acteert een braakaanval. Daarmee valt hij door de mand wat zijn vermeende doofheid betreft. 

'Lekker?! ... meid, de hele trap meurt naar die troep,' valt zijn vrouw hem bij.
'Nou, ik vind knoflook wel lekker hoor en buitenlandse kost vind ik vaak heerlijk ruiken.' ga ik de confrontatie aan. 

'Nou, wij vinden het stinken, hé pap?!' Pap zit inmiddels met zijn neus tussen de luchtverfrissers en probeert het lekkerste luchtje te scoren.

'Nee, bloemkool, dat ruikt lekker,' schiet ik uit mijn slof en in de verdediging.
Er valt een korte stilte...
'Weet je wat pap ... we nemen ze alle vier. 'snauwt ze, terwijl ze pap en mij vernietigend aankijkt. 

"Soms is een kleine discussie best goed voor de omzet."


Ingrid Punt september 2015


dinsdag 25 augustus 2015

Privé

"Vroeger was een telefoongesprek privé. 
Nu mag iedereen mee luisteren tegen wil en dank. "


Privé

Schreeuwend tegen haar mobiel, komt ze de winkel binnen, op mijn 'goedemiddag' volgt geen respons. Ik schat haar achter in de twintig, begin dertig. Een vlot - anno 2015 - geknipt kapsel en een gezicht waar de cosmetica-industrie waarschijnlijk zijn winst vandaan haalt. Ze heeft tijdens haar gesprek -zich totaal niet bewust van haar omgeving- al diverse mopperende  klanten voor de voeten gelopen en blijft nu bij de pannen staan.

'Nee joh, ik heb zeker een kwartier op hem moeten wachten, echt! 
En wat een rotsmoes weer.'
......
'Wat denk je? Hij moest plotseling met zijn moeder naar het ziekenhuis. Nou ja, dat is toch debiel? Kan dat mens niet de bus of de tram nemen of zo?'
...... 
'Desnoods pakt ze toch een taxi?'
......
'Wat?'
...... 
'Geen idee, gevallen met haar fiets geloof ik.'
...... 
'Hé?'
......
'Gescheurde kniebanden, weet ik veel. Maar ik bedoel, hij laat me zo wachten, dat doe je toch niet?
Of we toch nog uit eten gingen.'
......
'Ja daag, ik ben toch niet gek?'

Ze slentert verder langs het glas en aardewerk. Loopt daarbij twee keer tegen een klant aan en negeert enkele geïrriteerde blikken.
Bij de kaarsen neemt ze nogmaals een korte pauze. 

'Ik heb hem naar huis gestuurd. Ga maar lekker bij je moeder eten. Maar ze lag nog in het ziekenhuis zei hij.'
......
'wat?'
......
'Ja, ze moest blijven. Zal je net zien, zit je net lekker te eten, moet hij natuurlijk eerder weg omdat er bezoekuur is. Had ze daar verdorie geen ander tijdstip voor uit kunnen kiezen?'

Ze slentert langs de kassa richting uitgang. Na een lang en luidruchtig beraad sluit ze af met, 'Ja, doei ... ik zie je!' en stopt ze haar mobiel in haar tas. En ik kon het niet laten ... 

'Ik zou hem lozen!'
'Sorry?'
'Lozen, dumpen, dat moederskindje. Wat een sukkel zeg, met zijn moeder naar het ziekenhuis, alleen omdat ze haar kniebanden heeft gescheurd. Voor hetzelfde geld had ze een gebroken nek, dat was helemaal een langdurige kwestie geworden. Dan kon je dat etentje voorlopig helemaal mooi op je buik schrijven.
Wat een stumper, daar krijg je nog wat mee te stellen.'
'Waar bemoei jij je mee?!'

Tja ... 

Ingrid Punt augustus 2015