Privé

"Vroeger was een telefoongesprek privé. 

Nu mag iedereen mee luisteren tegen wil en dank. "

Privé

Schreeuwend tegen haar mobiel, komt ze de winkel binnen, op mijn 'goedemiddag' volgt geen respons. Ik schat haar achter in de twintig, begin dertig. Een vlot - anno 2015 - geknipt kapsel en een gezicht waar de cosmetica-industrie waarschijnlijk zijn winst vandaan haalt. Ze heeft tijdens haar gesprek -zich totaal niet bewust van haar omgeving- al diverse mopperende  klanten voor de voeten gelopen en blijft nu bij de pannen staan.

'Nee joh, ik heb zeker een kwartier op hem moeten wachten, echt! 

En wat een rotsmoes weer.'
......
'Wat denk je? Hij moest plotseling met zijn moeder naar het ziekenhuis. Nou ja, dat is toch debiel? Kan dat mens niet de bus of de tram nemen of zo?'

...... 

'Desnoods pakt ze toch een taxi?'

......

'Wat?'

...... 

'Geen idee, gevallen met haar fiets geloof ik.'

...... 

'Hé?'

......

'Gescheurde kniebanden, weet ik veel. Maar ik bedoel, hij laat me zo wachten, dat doe je toch niet?

Of we toch nog uit eten gingen.'

......

'Ja daag, ik ben toch niet gek?'

Ze slentert verder langs het glas en aardewerk. Loopt daarbij twee keer tegen een klant aan en negeert enkele geïrriteerde blikken.

Bij de kaarsen neemt ze nogmaals een korte pauze. 

'Ik heb hem naar huis gestuurd. Ga maar lekker bij je moeder eten. Maar ze lag nog in het ziekenhuis zei hij.'

......
'wat?'
......

'Ja, ze moest blijven. Zal je net zien, zit je net lekker te eten, moet hij natuurlijk eerder weg omdat er bezoekuur is. Had ze daar verdorie geen ander tijdstip voor uit kunnen kiezen?'

Ze slentert langs de kassa richting uitgang. Na een lang en luidruchtig beraad sluit ze af met, 'Ja, doei ... ik zie je!' en stopt ze haar mobiel in haar tas. En ik kon het niet laten ... 

'Ik zou hem lozen!'

'Sorry?'

'Lozen, dumpen, dat moederskindje. Wat een sukkel zeg, met zijn moeder naar het ziekenhuis, alleen omdat ze haar kniebanden heeft gescheurd. Voor hetzelfde geld had ze een gebroken nek, dat was helemaal een langdurige kwestie geworden. Dan kon je dat etentje voorlopig helemaal mooi op je buik schrijven.

Wat een stumper, daar krijg je nog wat mee te stellen.'

'Waar bemoei jij je mee?!'

Tja ... 

Ingrid Punt augustus 2015