'Doe mij effe een tassie van je mop.'
Als ik hem - een boomlange vent- een tasje geef, kijkt hij getergd.
'Nou vooruit, effe doorbijten, je bent toch geen mietje!'
Omdat ik geen idee heb tegen wie hij het heeft, kijk ik hem vragend aan. Had ik dat maar niet gedaan, want nu gaat hij helemaal los.
'Zucht, kreun, steun!'
'O jee, scheelt er iets aan?' vraag ik oprecht geschrokken.
'Scooter-ongeluk!'
Zijn pijn lijkt -als door een wonder- vergeten als hij stoer naar de grote witte pleister op zijn knie wijst.
'Zo, dat ziet er niet uit.'
Waarmee ik eigenlijk zijn zwaar behaarde bleke benen in korte broek bedoel. Vreemd ook, aangezien de temperatuur buiten aan het vriespunt grenst.
Maar mijn afgrijzen schijnt hem te bevallen, want nu hinkt hij zwaar kreunend en zuchtend langs de balie heen en weer.
'Mafkees, stel je niet zo aan, homo, loop toch 's gewoon man.' roept hij met verbeten gezicht naar zichzelf. Daarbij houdt hij een schuin oog op mij gericht.
'Kijk eens!' hij duwt zijn geschaafde elleboog onder mijn neus.
'Zo ... niet gebroken hoop ik?'
'Nee, het valt wel mee hoor, het ziet er erger uit dan het is, ik ben geen wijf!'
'En je hoofd?'
'Nee, alleen mijn knie en elleboog ... zucht, kreun, steun!'
Hij sluit zijn ogen, en het geluid dat zijn mond ontsnapt doet toch het ergste vrezen.
'Gaat het écht wel?'
Als een stervende zwaan werpt hij zich ineens op de balie, om daar voor dood te blijven liggen.
Net als ik om wil roepen met de vraag of er een dokter in de zaal is, springt hij overeind. Onder het scanderen van diverse krachttermen hinkt hij de winkel uit.
Nee ... hij was niet op zijn hoofd gevallen.
Puntje oktober 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten